20. kafli

Sorgin

Stuttu eftir þetta varð ég ófrísk og fór að hafa áhyggjur af því að barnið yrði fatlað vegna þess að ég var að taka lyf sem gætu skaðað fóstrið á byrjunarstigi þroska þess. Ég fór því til læknisins míns til að spyrja hann um skaðsemi þessara lyfja og hann sagði mér að eitt af þessum lyfjum gæti skaðað en það væri ekki sannað.

Ég fór þá heim og sagði Asjad það og sagði honum að við yrðum að eyða því, þar sem ég vildi ekki leggja það á barn að vera kannski verulega fatlað. Hann var ekki sammála um að eyða því og sagði að hann væri tilbúinn að eignast það barn sem okkur yrði gefið. Ég gat þó ekki losað mig við þennan ótta og sagði að ég ætlaði að fara í fóstureyðingu án hans samþykkis. Ég taldi mig ábyrga að koma í veg fyrir að skaða barnið ef ég gæti.

Ég pantaði mér tíma hjá félagsráðgjafa á kvennadeild Landspítalans. Ég sagði henni sögu mína og að faðirinn vildi ekki að ég færi í fóstureyðingu. Hún sagði við mig að öll vildum við geta stjórnað lífi okkar. Ef við teldum að því væri ógnað, reyndum við að koma í veg fyrir það. Hún náði að sannfæra mig um að fóstureyðing væri það eina rétta í stöðunni á meðan ég væri að taka þessi lyf. Hún sagði að ég gæti alltaf orðið ófrísk aftur eftir að ég væri hætt á lyfjunum.

Það varð úr að ég fékk tíma í fóstureyðingu. Það var ekki auðvelt í þessari stöðu en þegar ég var að sofna út frá svæfingarlyfinu, sagði ég við Guð: Fyrirgefðu mér, ég er að reyna að gera það rétta. Ég vil bara það sem er barninu fyrir bestu. Ég vissi ekki hvort barnið væri heilbrigt eða skaddað en tók þessa ákvörðun þar sem ég treysti á að hún væri rétt. Þegar ég kom heim þennan dag, var sorg í andliti mannsins míns. Hann var með áhyggjur af því að við værum að brjóta af okkur og Guð myndi refsa okkur. Ég sannfærði hann um að við værum að reyna að vera raunsæ.

Við ákváðum að tala aldrei um þetta aftur en mér finnst þetta skipta máli, þar sem þetta sýnir hvað við mennirnir eigum það til að reyna að stjórna örlögum okkar.

Þegar nokkrir mánuðir voru liðnir og ég var hætt á lyfjunum, ákváðum við að prófa aftur. Það gekk eins og í sögu og allt virtist vera á réttri leið. Ég var kvíðin en samt hlakkaði mig til.

Þegar ég var gengin átta vikur með vott af blettablæðingum fórum við í sund. Ég var ekki vön að fara í sund, en þennan dag fannst mér það vera ágætis hugmynd. Við fórum í Sundhöll Reykjavíkur. Þar er innilaug og það var kalt þennan aprílmorgun. Þegar við vorum komin í laugina, spurði ég Asjad hvort hann vildi fara á stökkbrettið. Hann hristi hausinn glottandi og sagðist ekki þora því. Ég manaði hann að prófa, þar sem ég vissi að það var einstök upplifun.

Ég vissi að 10 metra brettið var svolítið hátt og það þurfti kjark til að stökkva af því ef maður hafði aldrei gert það áður. Asjad sagðist ekki treysta sér til þess og það endaði með því að ég fór sjálf. Ég hélt að hann myndi kannski treysta sér ef ég gerði það. Þegar ég var komin upp og leit niður, sá ég að þetta var svolítið hærra en ég mundi. Ég hugsaði út í það í skamma stund hvort það væri ráðlegt að ég gerði það af því að ég var ófrísk. Ég ýtti þeirri hugsun þó frá mér þar sem ég vildi ekki fara niður án þess að stökkva.

Ég horfði á vatnið fyrir neðan mig og reyndi að sjá fyrir mér hvernig ég ætlaði að lenda. Ég vildi stökkva beint með fæturna á undan. Ég lokaði augunum og dró djúpt andann, þar sem ég hafði gert þetta áður og vissi að maður sekkur nokkra metra við svona hæð og þarf að kafa örlítið. Þegar ég lenti í vatninu fannst mér að eitthvað hefði gerst. Það var eins og eitthvað hefði farið af stað. Ég fann að maginn á mér varð fyrir þrýsting.

Ég horfði flóttalega á manninn minn og hann sá það í andlitinu á mér. Hann spurði mig hvað væri að. Ég sagði við hann: „Það gerðist eitthvað, ég þarf að fara upp úr.“ Þegar ég kom upp úr sá ég að mér blæddi. Ég hljóp niður í kvennaklefann og ætlaði að flýta mér í sturtu og föt. Það voru litlar stelpur sem horfðu á mig óttaslegnar. Þetta minnti mig á upplifun sem ég hafði orðið fyrir sem barn. Ég hafði einmitt verið í þessari sundlaug og séð konu koma hlaupandi þarna niður tröppurnar með blóðið rennandi niður lærin, alveg eins og ég var að lenda í.

Við fórum uppúr lauginni og ég beið nokkra stund úti í bíl eftir þeim þar sem ég hafði skilið Asjad eftir með börnin. Ég sat þögul og sorgmædd. Ég var að hugsa um það, hvort þetta væri refsing vegna þess að ég hefði eytt fóstrinu. Maðurinn minn reyndi að hugga mig með því að kaupa ís fyrir okkur. Hann taldi að ís gæti læknað flest andleg sár.

Þegar við komum heim, fór ég í rúmið og vonaði að ég myndi geta stöðvað blæðinguna með því að taka því rólega. Ég hafði misst fóstur þrisvar sinnum áður og vissi að það var hægt að hægja á blæðingunni með því að slaka á.

Þegar nokkrir dagar voru liðnir og ég var farin að sætta mig við að fóstrið hefði dáið, fann ég að einkennin sem fylgja því að vera ófrísk hurfu ekki. Blæðingin hafði breyst og var að mestu hætt. Ég sagði við manninn minn frá þessari tilfinningu. Hann hélt að ég væri ekki búin að sætta mig við að það hefði farið þennan dag. Ég pantaði tíma á kvennadeild Landspítalans til að láta skoða mig. Á leiðinni niður á spítala bað ég til Guðs um að gefa mér annað tækifæri og lofaði í leiðinni að ég myndi alls ekki eyða því ef það væri einhver möguleiki á að það myndi lifa.

Þegar hjúkrunarkonan var búin að sóna mig sagði hún mér að hún sæi tóman belg. Ég varð sorgmædd og vissi að þá væri þetta búið. Ég sætti mig við það og hugsaði með mér að við gætum alltaf reynt aftur. Þegar ég var í þessum hugsunum, sagði hún við mig að hún sæi annan belg. Hún skoðaði hann og sagði loksins með bros á vör: „Það er hjartsláttur í honum.“ Ég vissi ekki hvort ég væri að heyra rétt og spurði hana: „Var ég þá með tvíbura?“ Hún kinkaði kolli til mín og sagði að ég skyldi fara heim og hvíla mig til að láta blæðinguna stöðvast alveg, svo hún myndi ekki ýta þessu fóstri út.

Ég var í skýjunum þegar ég kom heim. Maðurinn minn tók á móti mér og ætlaði að hugga mig, því hann taldi að ég hefði fengið staðfestingu frá lækninum um að fóstrið væri farið. Ég sagði honum þá fréttirnar og hann varð mjög undrandi en kátur í leiðinni. Hann tók utan um mig og sagði við mig: „Andrea, við eigum að fá annað tækifæri.“ Lífið er ótrúlega hverfult frá einni mínútu til annarrar. Við fórum að undirbúa okkur fyrir þetta nýja líf og ég kom því algjörlega út úr huganum að ég væri að gera vitleysu. Guð hafði svarað því fyrir mig, með þessari leikfléttu.

Um haustið fór ég í tölvu- og skrifstofunám í (NTV). Nýja tölvu- og viðskiptaskólanum Ég ætlaði að vinna við bókhald eftir fæðingarorlofið. Það var allt að smella saman.

Asjad fór út í byrjun vetrar til að vera hjá systur sinni, þar sem hún var að fara að gifta sig. Hann hafði farið að gráta þegar hann vissi að þau ætluðu að gifta sig, hvort sem hann yrði þar eða ekki. Ég gat ekki horft upp á hann svona brotinn og sagði honum bara að fara.

Ég bjóst við því að þar sem móðir hans var heilsulítil gæti verið gott fyrir hann að vera þar lengur en í mánuð. Ég jafnvel hvatti hann til þess að vera eins lengi og þörf væri á. Ég talaði meira að segja um það að hann gæti fundið sér vinnu í Pakistan, þar sem hann hafði átt erfitt með að finna hana á Íslandi.

Ég var líka farin að gera mér grein fyrir því að skyldur hans gagnvart móður sinni voru meiri en hann hafði gefið í skyn í byrjun. Þegar við vorum að kynnast, spurði ég hann meira að segja hvort hann þyrfti ekki að sinna fjölskyldu sinni. Ég hafði fengið að vita það frá foreldrum mínum að múslimar þyrftu að sjá fyrir fjölskyldunni.

Þar sem Asjad var elstur hefði það átt að vera í hans verkahring að sjá fyrir þeim. Hann hafði sagt mér að bræður sínir tækju það að sér. Það breyttist heldur betur þegar við vorum búin að gifta okkur. Þá fóru þau að biðja um peninga. Ég vissi að hann skuldaði lánið, en þegar við sendum peninga var eins og það færi ekki allur peningurinn í lánið. Mig var mig farið að gruna að þau væru að nota hluta af því til að sjá fyrir fjölskyldunni.

Þar sem ég var öryrki og hann á bótum frá félagsþjónustunni, fannst mér ekki sanngjarnt að við þyrftum að sjá fyrir þeim. Ég tók þá ákvörðun að skilja við hann, þar sem ég vissi ekki hvað hann yrði lengi. Þegar ég sagði honum þetta varð hann sár og reiður. Ég sagði honum að það væri allt í lagi að hann færi, en ég þyrfti að geta hugsað um börnin á meðan og ekki gæti ég verið tekjulaus. Ef við myndum skilja gæti ég fengið barnabætur á meðan. Ég fór svo í bankann til að taka barnabæturnar út svo hann gæti borgað farið. Hann þurfti líka að hafa með sér pening um ófyrirsjáanlegan tíma til að hjálpa mömmu sinni. Hann fór því með þau laun sem hann fékk í svartri vinnu og sagði ég honum að taka það með sér til að lifa á því. Ég vissi að þeir peningar væru meira en það sem þau hefðu í Pakistan.

Ég var því alein með börnin tvö og komin langt á leið. Ég hafði áhyggjur af því að hann skyldi þurfa að fara en ég gat ekki horft upp á það þegar hann grét. Hann hlakkaði mikið til að koma aftur heim og takast á við föðurhlutverkið.Við vorum svo í sambandi á Internetinu á meðan hann var úti.

Ég hafði nóg að gera í skólanum og hafði einnig nóg að gera við að sinna krökkunum. Þegar ég var búin með síðasta prófið fór ég að hafa áhyggjur af því að barnið myndi fæðast aðeins fyrir tímann. Ég sagði Asjad þetta, en hann taldi í mig kjark og taldi líklegt að það myndi fæðast á tilsettum tíma sem var 2. janúar og þá væri hann kominn til baka.

18. kafli

Tölvuást

Ég var komin með íbúð í Fellunum um þetta leyti. Ég fékk íbúð hjá Félagbústöðum. Það var mikill léttir að vera komin þangað. Þarna var bæði lægri leiga og fastari búseta. Nú gat ég skipulagt lengra fram í tímann, sem var auðvitað nauðsynlegt til að ná bata. Ég fór og keypti mér notaða tölvu, þar sem ég var búin að frétta að Internetið væri nokkuð skemmtileg afþreying. Ég ætlaði að kynnast netheimum og ferðast um heiminn í gegnum tölvuna. Ég var með börn á leikskólaaldri og mér datt í hug að nota tímann og mennta mig í tölvum, þegar þau voru í leiksskólanum. Vinkona mín Mæja átti heima þarna nálægt og við gátum farið að hittast meira. Ég hafði ekki hitt hana síðan ég henti henni út, daginn sem hún hafði komið til mín til að fá tarotspá. Ég útskýrði þetta loksins fyrir henni og við hlógum að þessu þarna.

Það var orðin léttari á mér brúnin og ég var nokkuð bjartsýn á framhaldið. Ég sagði í gríni að ég ætlaði að gerast nunna, þar sem ég vildi ekki lenda í neinni flækju með krakkana. Ég var ekki meira en fjóra mánuði að læra á allt sem snerist um þessa tölvu. Ég fór ekki í neinn skóla heldur prufaði mig áfram og tölvan hrundi fjórum sinnum, áður en ég áttaði mig á því hvað ég átti að láta í friði og hverju ég mætti eyða. Þetta var nokkuð skemmtilegt fyrirbæri.

Ég uppgötvaði spjallrás sem hét „Virtual places“ og fór að fara inn á hana. Þar hitti ég mann sem var með notendanafnið „Tarzanboy“ og fór að tala við í hann í tíma og ótíma. Hann sagði mér að hann héti Asjad. Þetta var spennandi og virkaði helst eins og blekking geðrofsins. Það var þannig sem ég leit á það og átti ekki von á neinni útkomu úr þessu frekar en annarri blekkingu.

Asjad lagði hart að mér að tala við sig og elti mig uppi um alla netheima. Ég þurfti að breyta notendanafninu sem var fyrst „silent-beauty“ í nafnið „Mauney“ sem ég fann upp með því að breyta nafni dóttur vinkonu minnar Höllu sem var Máney þar sem spjallrásin kannaðist ekki við fyrra nafnið.

Ég vildi halda áfram í þessu spjallforriti en við Asjad týndum hvort öðru. Ég fór að tala við annað fólk, þar sem ég hélt að ég ekki finna hann aftur. Einn daginn sendi hann mér tölvupóst á netfang sem ég hafði víst látið hann fá. Þegar ég las póstinn áttaði ég mig á því að honum var alvara. Ég sagði honum frá nýja notendanafninu mínu og á endanum fundum við hvort annað.

Þegar ég hitti Asjad svo næst í einu spjallherberginu í prógramminu, spurði hann mig strax, hvort ég vildi giftast honum. Það kom flatt upp á mig og ég ætlaði að fara að hlæja. Þegar ég áttaði mig á því að honum var alvara þorði ég ekki að gera það til að móðga hann ekki. Ég sagði honum allt um mín veikindi og hann sagðist vilja hjálpa mér í því. Hann var með það stórt en saklaust hjarta og hann vissi kannski ekki hvað hann var að fara út í. Hann sagði að hann ætlaði að standa í þessu með mér.

Þegar ég sagði við Asjad að ég væri að hugsa um að gerast nunna vegna þess að ég væri hætt að trúa á það að ég gæti verið í sambúð svona tætt, þá spurði hann mig: „Hver á að hugsa um þig þegar börnin eru orðin fullorðin?“ Ég fór að leggja fyrir hann spurningar um hluti sem mig langaði að vita hvernig hann svaraði, til að fá tilfinningu fyrir því hvernig hann hugsaði.

Ég spurði hann um uppeldi á börnum og viðhorf hans til föðurhlutverksins. Hann svaraði mér á skynsamlegan hátt og nefndi það að hann myndi vinna til síðasta blóðdropa til að halda fjölskyldunni uppi. Þegar ég var búin að átta mig á því að þrátt fyrir að hann væri frá Pakistan og múslimi, hefði hann ekki ósvipaðar væntingar til lífsins og ég. Hann var með svipaða hugmynd um skyldur foreldra gagnvart börnunum sínum.

Asjad sagði samt að við yrðum að gifta okkur ef við ætluðu að vera saman og ég yrði að gefa honum loforð. Ég sagði í fyrstu að ég gæti ekki lofað honum þessu. Hann tók það ekki í mál að við myndum hittast nema með það að leiðarljósi, þar sem hann væri hreinn sveinn og hann gæti ekki sofið hjá konu nema hún væri eiginkona hans. Ég var farin að treysta þessum manni og þykja vænt um hann og á endanum gaf ég honum loforð um að giftast honum.

Ég gat ekki hugsað mér að missa af honum, þar sem mér leið vel þegar ég talaði við hann. Hann var af allt öðrum uppruna en ég og við þurftum að læra heilmargt af hvort öðru. Hann virkaði samt á mig sem mjög venjulegur maður og öfgalaus gagnvart trúnni. Ég heyrði á honum að hann var ekki mikið inn í trúmálum og hann sagði mér að þegar móðir hans hefði sent hann í moskuna, hefði hann stungið af til að leika sér í staðinn.

Þetta sannfærði mig um að trúin væri Asjad ekki efst í huga og var það léttir, þar sem ég vildi ekki lenda í neinum öfgum. Hann virtist líka þurfa að fletta öllu upp ef ég spurði hann um trúmál. Ég taldi að hann væri því ósköp svipaður mér gagnvart alvarleika í þessum efnum.

Það leið ekki á löngu, eftir mikið basl varðandi bilun í tölvunni hjá mér í kringum jólin 1997, að Asjad náði tali af mér aftur. Hann var orðinn óþolinmóður gagnvart því að hittast og einn daginn var hann búinn að kaupa miða til Íslands. Ég fékk svolítið sjokk við að heyra það og var ekki alveg tilbúin að fara svona geyst.

Við vorum búin að vera að tala saman upp á dag í fjóra mánuði, en samt var ég ekki viss um hvort ég væri tilbúin að hitta hann. Það var líka vegna þess að ég vissi ekki hvernig faðir barnanna tæki því að ég kæmi með mann inn á heimilið, hvað þá múslima.

Það var allt annað að tala við mann í gegnum tölvuskjá en að hitta hann í persónu. Þegar ég sótti hann upp á völl brá mér svolítið, þar sem mér fannst hann minni en ég bjóst við. Hann aftur á móti var afar sáttur sýndist mér og tók vel á móti krökkunum. Skorri hélt fast í mig en hann var samt til í að tala við hann.

Við keyrðum svo heim til að sýna Asjad hvernig við bjuggum. Þar kyssti hann mig í fyrsta skipti og ég fann að hann var mjög tilfinninganæmur. Við byrjuðum svo hægt og sígandi að kynnast. Þegar fjórir mánuðir voru að verða liðnir, fór lögreglan að hringja í mig og segja mér að hann yrði að fara að yfirgefa landið. Við ákváðum þá að flýta giftingunni til að hann yrði ekki sendur í burt. Mér fannst ég þurfa lengri tíma til að kynnast honum og hann hafði tekið lán úti til að komast til Íslands. Á þeirra mælikvarða var þetta lán eins og 20 mánaða vinna, svo mér þótti það ógerlegt að senda hann til baka og koma kannski aftur. Það væri betra fyrir hann að vinna hér á Íslandi og borga lánið.

Asjad var hreinn sveinn og mátti ekki sofa hjá konu nema ef hann væri giftur, þannig að fjölskylda hans mátti ekki vita að við værum að sofa saman fyrir giftingu. Þau voru alltaf að hringja eða biðja hann um að hringja og spyrja hvenær við myndum gifta okkur. Mér fannst þetta óþarflega mikil ýtni en mér líkaði vel við systur hans og þær reyndu að útskýra fyrir mér siði þeirra og trúarbrögð. Ég sá hann aldrei biðjast fyrir eins og múslimar gera.

Foreldrum mínum stóð ekki á sama um að ég færi að giftast múslima. Þau höfðu áhyggjur af því að ég endaði eins og Soffía Hansen. Ég var dregin til kirkjunnar til að hafa vit fyrir mér. Það voru konur sem sátu og lásu pistil yfir mér að 40% hjónabanda enduðu með skilnaði. Ég spurði þær að því hvort þær ættu ekki að athuga þá hvað kirkjan væri að gera vitlaust. Kannski ætti kirkjan ekkert að vera að gifta fólk sem væri útséð með að ætti sér ekki framtíð. Þau voru kannski að reyna að gera það í þessu tilfelli en við létum ekki segjast.

Ég sagði að þó svo að við værum með ólíka menningarheima, ætti það ekki að þurfa að vera ástæða fyrir því að við gætum ekki verið saman. Faðir minn hafði litla trú á hæfni minni og þá sérstaklega eftir að ég veiktist. Ég vissi að þau héldu að ég væri alltaf veik. Ég var kannski alltaf með undirliggjandi sjúkdóm, en átti ég að hætta að lifa? Ég sagði þeim að mér væri ekki haggað og ég ætlaði að láta þetta ganga í gegn. Ég varð að fylgja tilfinningum mínum. Faðir minn tilkynnti það að hann ætlaði ekki að mæta í giftinguna. Hann hafði ekki einu sinni kynnst þessum manni og hafði engan áhuga á því. Það var sennilega nóg staðfesting fyrir hann að minni dómgreind væri ekki treystandi síðan ég lenti inni á spítala.

Davíð hringdi í mig á svipuðum tíma og hótaði að lemja Asjad. Hann vildi ekki að hann myndi ala upp börnin sín. Hann hringdi oft á þessum tíma og sagði mér að vera viðbúin því að einhvern daginn yrði maðurinn minn skotinn þegar hann væri á gangi í húsasundi. Það myndi engin finna út úr því hver hefði framið verknaðinn. Ég tilkynnti þetta til lögreglu til að þeir myndu hafa skýrslu um þetta samtal. Ég vildi koma í veg fyrir að svona yrði þaggað niður.

Davíð fór þá að hóta því að taka börnin af mér. Ég spurði hvernig hann ætlaði að gera það. Var það bara af því að hann væri með skoðun á þessu eða af því að hann vantreysti þessum manni? Hvað ætlaði hann að vera með í höndunum um það að þessi maður væri hættulegur börnunum hans? Hann hafði sjálfur farið með Sunnu til Bandaríkjana þegar ég var nýkomin af spítala.

Við reyndum allt sem við gátum til að trúa á sjálf okkur og hlusta ekki á fordóma sem beindust að menningu hans og heilsu minni. Það var þó ekki hægt að segja neitt við fólk. Fólkið var með vissar hugmyndir vegna reynslu annarra í þessum málum. Geðsjúkdómur, múslimi, Pakistani (terroristi) og Soffía Hansen. Ekki ég og ekki hann. Það vildu allir vera að stjórnast í okkar málum en tóku það svo ekki í mál að koma í heimsókn og hitta manninn.

Við vorum í sambandi við fjölskyldu hans í gegnum Internetið. Í þessum samtölum töluðu þau annaðhvort ensku eða úrdu sem er tungumál þeirra. Ég skildi að sjálfsögðu ekkert þegar þau töluðu úrdu. Ég vissi ekki hvað fór á milli þeirra.