Kafli 12. Ég er að verða engill

12. kafli

 

Mamma hennar Ingu kom til mín einn daginn og sagði að vinnu minni væri lokið hjá þeim þar sem þetta væri hvort eð er sumarvinna. Ég vissi ekki hvort þau væru farin að skynja að ég væri eitthvað skrítin. Ég vildi ekki hætta að vinna en ég vissi að skólinn væri byrjaður þannig að það var hvort eð er komin tími til að byrja að einbeita sér að því.

Það gekk vel framan af en ég var ennþá föst í þessum fasa ranghugmynda.

Eitt sinn þegar Davíð hafði tekið börnin um helgina og það var tími til kominn að hann myndi skila þeim til baka, hringdi hann í mig og spurði mig hvort ég gæti komið og náð í þau vegna þess að það væri svo lítið bensín á bílnum hans. Hann þyrfti að komast í vinnuna daginn eftir. Ég sagði já og ég spurði hann hvar hann ætti heima. Hann var alltaf að flytja og ég vissi aldrei nýja heimilisfangið hans. Hann sagði mér það og ég lagði af stað. Þegar ég kom á þær slóðir sem þessi staður var skráður, gat ég ekki fundið húsið. Ég keyrði fram og aftur þangað til ég gafst upp, Hugur minn var undir svo miklu álagi að ég gat ekki einbeitt mér að svona flóknum hlutum. Ég ákvað að fara heim og hringja í hann og segja honum að ég gæti ekki fundið þetta. Ég fékk nánari upplýsingar og ég fór aftur á staðinn. Þegar ég kom þangað, gerðist það sama. Það skipti ekki máli hvað ég keyrði oft í hringi um nágrennið, ég gat með engu móti fundið húsið. Ég hafði ekki rænu á að hringja í næsta söluturni, vegna þess að kvíðinn var að sækja á mig um að ég væri orðin of sein til að nálgast Skorra. Á leiðinni heim byrjaði hjartað í mér að kólna og ég fékk það á tilfinninguna að Skorri myndi deyja. Ég flýtti mér heim og hringdi í Davíð í annað sinn. Ég sagði honum að nú væri ég búin að koma tvisvar og ég gæti bara með engu móti fundið þetta. Ég sagði honum að hann þyrfti að koma sem fyrst með krakkana. Ég var farin að hafa verulegar áhyggjur af Skorra. Hann kom loksins með þau og ég fór með þau inn eins fljótt og ég gat og lokaði á eftir mér. Ég talaði ekkert við pabba þeirra, þar sem ég varð bara að koma þeim í skjól. Þegar ég var komin inn fannst mér að hjartað byrjaði að hlýna aftur og ég gat róast.

 

Daginn eftir fór ég með krakkana til dagmömmu og svo beint í skólann. Ég var farin að mæta seint, vegna svefnleysis en ég tók það ekki mjög nærri mér.

Það gekk ágætlega að leyna þessu fyrir kennaranum og ég teiknaði það sem ég átti að teikna á meðan ég rökræddi við röddina í huganum. Ég hugsaði um það sem hún var búin að segja mér síðustu daga.

 

Eitt sinn í morgunkaffitíma var ég úti á tröppum að reykja og drekka kaffi. Þá heyrði ég röddinn segja við mig: Ekki segja neinum frá leyndamálinu. Ég fór að hlusta á þetta þar sem þetta virtist hljóma aftur og aftur í þessum orðum: Ekki segja frá leyndamálinu. Ég fór að reyna að ná sambandi í huganum og einbeitti mér ákaflega mikið að þessu. Af hverju má ég ekki segja frá leyndarmálinu? spurði ég í lágum hljóðum. Það er vegna þess þið megið bara vita það, svaraði röddin til baka. Mér fannst að hann væri að tala um mig og þennan mann sem væri að koma til mín sem hann var búinn að tala um frá því að ég fór að heyra í honum.

Þegar þetta var búið að standa yfir í þó nokkurn tíma, fékk ég það á tilfinninguna að Guði lægi mikið á hjarta. Ég ákvað að reyna að komast að því með því að fara í bíltúr. Kaffitíminn var að verða búinn en mér fannst þetta skipta meira máli. Ég keyrði um og lét tilfinninguna ráða hvert ég færi. Það dró mig niður á Seltjarnarnes, þar sem ég stoppaði bílinn með þessa ótrúlegu tilfinningu að ég væri að komast að kjarna málsins. Ég horfði á sólaruppkomuna á meðan ég einbeitti mér að Guði. Guð, hvað er að? spurði ég. Þá fannst mér eins og hann væri að gráta. Ég varð mjög stressuð og sagði: Guð, af hverju grætur þú? Hann svaraði mér þá og sagði að hann hefði gert mistök. Ég sagði á móti, Guð, hvernig í ósköpunum átt þú að geta gert mistök? Hann svaraði þá til baka: Ég gerði mistök, þegar ég skapaði manninn. Mér brá rosalega að heyra að Guð væri að kenna sér um að hafa skapað okkur mennina. Hvernig gat það verið? Ég reyndi að hugga hann og sagði við hann: Guð þú gerðir ekki mistök, þegar þú skapaðir okkur mennina. Þú skapaðir okkur í þinni mynd og við fengum hæfileika til að skapa sjálf. Við kunnum bara ekki að fara vel með hæfileika okkar og misnotuðum þá í þágu hins illa. Það var ekki þér að kenna. Þú gafst okkur frelsi vegna þess að það er ást að gefa börnum sínum frelsi. Það er ekki ást að setja þau í fjötra. Við brugðumst þér. Guð, þú mátt ekki kenna þér um mistök okkar mannana.

Þegar ég var farin að finna að hann væri orðin rórri en samt ekki búinn að taka gleði sína að fullu, vissi ég að hann vissi þetta alveg. Hann var bara að reyna að taka ábyrgðina af sínum eigin börnum. Við getum ekki borið ábyrgð á gjörðum barna okkar. Við getum bara reynt að fræða þau nóg um afleiðingar gjörða sinna en það eru þau sem taka skrefið sem mun móta þroska þeirra.

Ég fór aftur upp í skóla og kom seint í tíma. Ég átti að mála litahring þennan dag og átti að koma með liti með mér sem kennarinn var búinn að láta okkur fá nöfnin á. Þegar ég keypti mína liti, taldi ég mig vita betur og keypti liti sem ég hafði notað í andlitsmyndirnar sem ég hafði málað. Ég tók eftir því fljótlega að minn litahringur var allt öðruvísi en hjá hinum nemendunum. Ég skildi ekki af hverju. Ég hélt að ég væri með miklu betri liti, hugsaði ég.

Þetta voru vonbrigði hjá mér. Ég hélt að ég væri hæfari en þetta, hugsaði ég.

Ég reyndi að notast við þessa liti það sem eftir var af þessum tíma, þó að kona við hliðina á mér bauð mér að nota sína.

 

Ég er að verða engill

Þegar kom að hádegishlé, sagði skólastjórinn mér að koma upp á skrifstofu. Hann fór að segja mér að hann tæki eftir því að ég væri búin að mæta illa og svo væri ég farin að hegða mér undarlega í tímum. Ég sagði honum að mér þætti það leitt. Hann spurði mig hvort ég væri í einhverri óreglu. Ég sagði nei, ég bragða ekki áfengi eða vímuefni. Hann sagði mér þá að það væru til samtök sem gætu hjálpað mér.

Ég fór að hugsa um að hann væri sennilega að segja mér frá einhverjum samtökum sem hann væri sjálfur að sækja. Ég fékk það á tilfinninguna að hann væri alkahólisti og hann væri að biðja mig um að hjálpa sér að komast út úr því. Mér fannst að hann skynjaði að ég væri með yfirnáttúrulega hæfileika og að ég gæti frelsað hann. Hann lét mig fá bækling sem á stóð SÁÁ. Ég sagði honum að ég skildi kynna mér þetta. Ég setti bæklinginn í ruslið, þegar ég kom út. Ég hugsaði með mér að ég myndi minnast hans þegar ég þyrfti að velja þá sem voru frelsaðir.

Þegar þessi dagur var á enda, fór ég að ná í krakkana til dagmömmunnar.

Þegar ég gekk inn um dyrnar, spurði konan mig hvort allt væri í lagi.

Ég sagði já og þá fór ég að leita að Skorra. Hann vaknaði upp úr lúr sem hann hafði fengið sér. Hún kallaði til hans og sagði við hann: „Sjáðu hver er hérna.“ Hann leit í kringum sig en skildi ekki hvað gekk á. Ég kallaði nafnið hans en það leit út fyrir að hann heyrði ekki í mér.

Konan reyndi fá hann til að ranka við sér en það var eins og hann væri í einhvers konar dái. Það var eins og hann þekkti mig ekki. Þegar ég tók hann sýndi hann engin svipbrigði. Ég sagði við konuna: „Það er eins og hann þekki mig ekki.“ Hún svaraði því játandi, undrandi á svip. Mér leið eins og ég væri að breytast, mitt eigið barn þekkti mig ekki.

Þegar við komum heim og gengum frá dótinu, kallaði ég nafnið hans aftur. Hann öskraði eins og ljón og það var eins og ég væri ófreskja. Ég leit í spegilinn og mér fannst hárið á mér vera að breyta um lit. Ég hafði það á tilfinningunni að ég væri að breytast í engil með hvítt hár. Ég fór þá að hugsa. Það er ekki skrítið að hann sé hræddur. Ég er að verða engill.

 

Flaug sálin hans út?

Á meðan ég tók til kvöldmatinn, reyndi ég að láta sem ekkert væri. Ég sagði Sunnu að setjast í einn stólinn og svo setti ég Skorra í barnastólinn. Þegar ég var rétt búin að sleppa af honum takinu öskraði hann aftur. Ég spurði: „Hvað er að“? Hann grét og horfði á tána á sér og ég leit þá á hana og tók eftir að það var blóð hjá naglabandinu. Eins og öllum mömmum er eðlilegt, kyssti ég á tána til að hugga hann. Þegar ég ætlaði að snúa mér við, kviknaði ótti í huga mér. Hvað ef ég gerði eitthvað vitlaust? Kannski var ég að blanda saman móðurhlutverkinu og leiðbeinandanum. Hvað ef að annað hvort hlutverkið flæktist fyrir hinu? Ég fór að hugsa á meðan þau borðuðu. Mér fannst ég svo einföld og ég væri ekki hæf í þetta hlutverk. Ég reyndi að finna svarið inni í huga mér. Það var svo löng leið inn í hugann og ég þurfti að grafa langt. Mér fannst allt í einu að ég hefði opnað hliðið fyrir djöflinum. Hann er að stela skynseminni og hæfileikum okkar. Við sem erum þau einu sem getum lagað þetta allt. Ég verð að finna svarið áður en við förum út á morgun. Ég verð að finna leið til að laga þetta. Flaug sálin hans Skorra út þegar ég kyssti á tána á honum? Hvernig get ég náð í hana til baka. Ég verð að hugsa ...

Svo gekk ég um stofugólfið, strjúkandi hárið taktfast með hægri hendi, eins og ég væri að nudda höfuðið í leiðinni. Hvað ef ég kyssi varir hans aftur til að setja sálina í hann aftur. Ég þarf að reyna, hugsaði ég. Ég kláraði að gefa þeim að borða og kom þeim svo í háttinn.

Þar sem börnin voru nú sofnuð, gekk ég að rúminu hans Skorra og kyssti hann á varirnar. Ég fór þá aftur inn í stofu og reyndi að finna út í huga mér hvort þessu væri þá bjargað. Var þetta leiðin til að koma sálinni á sinn stað? Ég hugsaði og hugsaði..... Ég var komin með hausverk af því að hugsa svona mikið. Ég lokaði augunum og bað til Guðs. Góði, Guð er ég á réttri leið? Gerðu það, segðu mér hvernig ég á að leysa þetta. Hugurinn á mér fór fram og til baka í ferlinu til að reyna að skilja. Hugsunin flaug um eins og leðurblökur þegar þær sjá ljós. Ég var ofboðslega rugluð á þessu. Þegar ég kyssti tána á honum, fór sál hans inn í varirnar á mér. Þegar ég kyssti hann á varirnar fór hún aftur í varirnar á honum. Hvað ef einhver kyssir hann á morgun og sálin fer inn í þá manneskju og svo mun sú persóna kyssa einhvern annan og sálin fer þangað? Hvernig á ég þá að finna hana aftur? Hvað get ég gert Guð? Hvernig get ég falið sálina á honum, hvert get ég sett sálina hans á öruggan stað? Ég fór aftur til Skorra og kyssti hann aftur. Ég get að minnsta kosti geymt hana inni í mér á meðan ég finn lausnina. Ég þarf bara að vera viss um að kyssa engan á meðan. Ég þarf að hugsa ...

Allt í einu kom svarið. Ég var leitandi ... Ég kyssti á honum tána og sálin fór inn í mig, þá kyssti ég á honum varirnar og sálin fór inn í varirnar á honum. Ég fór svo aftur og kyssti hann og sálin fór inn í mig. Hvernig get ég komið henni aftur niður í tána? Ég hugsaði stíft ...

Ég fæ röddina í gegnum gat efst uppi á höfðinu á mér. Það þýðir að sálin á mér er efst uppi í höfðinu á mér. Ég þarf þá að kyssa hann á höfuðið og ná henni niður í tána. Ég þarf að banka hann í höfuðið. Ég bankaði í höfuðið á honum þegar við komum úr skólanum í dag þegar krakkarnir voru að rífast. Þannig datt hún niður í tána. Ég fór inn í herbergi til þeirra aftur og kyssti Skorra á höfuðið, svo bankaði ég laust á hausinn á honum til að láta hana fara niður í tána. Skorri vaknaði þá og fór að gráta þegar ég sló á hausinn. Ég var fljót til og kyssti hann á höfuðið. Ó, aumingja Skorri, hvað er mamma að gera? ... Ó, Guð hvað gerði ég nú? Hvað á ég að gera núna? ... Ó, góði Guð, segðu mér það ...

Hugsanirnar þutu um og það var eins og ég væri í keppni við tímann um að leysa þessa þraut. Ég varð að finna lausn á þessu fljótlega áður en allt er ónýtt. Ég leitaði í huganum á mér. Ég þarf að kyssa hann aftur á höfuðið svo þarf ég að slá aftur í hausinn til þess að sálin fari niður í tána þar sem enginn getur fundið hana. Ég má bara ekki kyssa hann aftur ef hann vaknar og fer að gráta, annars endar það alveg eins.. Ég gerði þetta og sem betur fer, vaknaði hann ekki í þetta skipti. Nú gat ég slakað á.

Ég fór inn í stofu og hallaði mér aftur.

 

 

Ég hef áttað mig á þessu!

Ég leyfði huganum að fljóta. Draumar sem mig hafði dreymt fyrir löngu síðan, byrjuðu að koma upp í hugann á mér. Ég byrjaði að tengja þá við þessar hugsanir.

Kannski er ég Jesús, kannski er ég sá sem verður að laga þetta allt. Kannski þarf ég að vera hann þangað til Skorri tekur við. Kannski þarf ég að læra svo ég geti kennt Skorra verk hans. Já, eins og Davíð sagði alltaf: „Andrea, þú ert sú sem hefur hæfileikana og menntun. Ég treysti á þig til að sjá um að kenna börnum.“ Já, ég verð að læra og ég þarf að læra þetta fljótt, ég þarf að læra um hann. Hvað þarf ég að læra?

Davíð sagði einu sinni: „Andrea! Ef þú lærir á mig, þá verður allt í lagi.“ Já, ég verð að læra og ég veit um þann sem getur kennt mér það. Hann heitir Sigursteinn. Hann er bróðir minn, hann er dýrið og hann kenndi mér að berjast við dýrið, því að það var annað dýr og það var stjórnsamur faðir minn. Sigursteinn sagði við mig einu sinni: „Andrea, mundu, ef þú hefur ekkert rökrétt að segja, ekki tala.“ Hann hafði rétt fyrir sér. Ég hef síðan reynt að kenna huga mínum þetta og reynt að læra hvernig ég á að fá fólk til að hlusta. Hlustið á það sem ég ætla að segja, vegna þess að ég hef helling að segja, að ég er að springa.

Sigursteinn kenndi mér annað, þegar ég var að reyna að fá föður minn til að hlusta. Hann sagði: „Andrea, þegar þú hefur á tilfinningunni að þú sért að tala við vegg, láttu það ógert. Vertu ekki að eyða tilfinningum þínum og tíma í þann sem lætur þér líða illa.“ Ég hef áttað mig á þessu og ég veit það í dag.

En bróðir, veistu hvað? Kannski vill einhver annar hlusta, það eru ekki allir eins og pabbi það er líka til fólk sem vill hlusta, við þurfum bara að finna það.

Talaðu við það, bróðir, það gæti verið einhver þarna úti sem vill hlusta á þig. Gerðu það bróðir, þú ert svo fullur af visku, láttu þau heyra það.

 

Gefðu dýrinu lausann tauminn, bróðir!

 

Hlustaðu á þetta, bróðir:

 

Once I was a child

I was walking in the wild

wishing all this people

could try to be more mild.

 

everybody shouting

and nobody did care

that maybe someone out there

is someone who would dare.

 

Tell me are you hungry

do you need to find a way

to raise your hopes to heaven

or just leave and walk away.

 

I can tell you one thing

and that is all I know

that if you never try it

nothing will ever grow.

 

Put your heads together

and take your neighbours hand

at least you can with friendship

begin to grow this land.

 

 

Þú kenndir mér þetta bróðir, af því við vorum mjög samrýmd, öll systkinin og við spjölluðum mikið um lífið og við könnuðum mjög vel, hvernig við ættum að takast á við það.

Við þurftum að lifa af. Vegna þess að heimurinn er fullur af skepnum sem eru að reyna að éta okkur. Bróðir, hvers vegna segja þeir í Biblíunni að tungumálið verði afbakað og löndin muni tala ólík tungumál? Það er bara þannig að við höfum öll okkar eigin leið til að koma tilfinningum okkar í orð og við þurfum að finna leið til að koma þeim í þau orð svo að aðrir skilji þær. Þetta er erfiður hæfileiki, við höfum tilhneigingu til að reyna að koma sjónamiðum okkar á framfæri. Það eru bara misjöfn sjónarmið sem fólk hefur. Við þurfum að læra á þeirra tilfinningar.

Þegar ég var í hjónabandinu með Davíð þurfti ég að læra á hans sjónarmið. Við töluðum sama tungumálið en við vorum með ólíkar skoðanir til lífsins.

Hvar getum við fundið bókina sem er um það sem er raunverulega satt, bókina sem var skrifuð af honum?
Ég hef verið að leita að sannleikanum í langan tíma. Ég kallaði á hann í mörg ár. Þegar ég fann að ég væri svo nálægt honum fór ég að efast um hvort ég væri fær um þetta.

Hvernig getur það verið? Ég kalla mig sjálfa, kristna manneskju, en veit ég hvað það þýðir þegar ég hugsa um það? Er ég alveg viss um að ég muni vera fær um þessa trú? Er ég tilbúin að forðast freistingar og lífa samkvæmt trúnni?

Okkur finnst alltaf, að við getum beðið Guð um hjálp. Hvenær ætlum við að „gefa honum“ hjarta okkar? Eins og þeir segja: „Það er betra að gefa en þiggja.“ Hvað meina þeir með því? Hefur þú einhvern tímann fengið þá tilfinningu að þegar þú gefur einhverjum sem þú elskar gjöf, að þér líði betur en ef þú þiggur eitthvað frá sömu manneskju? Þú færð tilfinningu til að gefa til baka. Hvers vegna er það? Er það sektarkennd? Ég heyrði röddina segja: Þú þarft að borga syndir þínar til baka. Hvað þýðir þetta? Að ég þurfi að borga syndir mínar til baka? Hvernig get ég gert það? Hvernig borgar maður syndir sína til baka? Hvernig getum við gert upp reikningana, áður en við fáum aflausn og fyrirgefningu til að lifa betra lífi? Hvar getum við fundið dýpstu syndir okkar. Vitum við hvað synd er? Guð ég þarf hjálp þína í þessu. Segðu mér syndir mínar, svo ég get borgað þær til baka!

Ég flýtti mér að leita að öllum reikningunum mínum. Ég ætlaði að fara í bankann til að borga þá alla áður en ég færi. Kannski fengi ég ekki tækifæri til að fara í bankann seinna. Ég ætlaði að borga þá áður en ég færi á þann stað sem leið mín lá. Ég vissi, að ég var að fara í ferðalag. Ferðalag sem ég var kosin til að fara í. Ég vissi hver var ein af syndum mínum. Ég hef ekki gætt að hjarta mínu, ég hef verið að misnota hjartað mitt. Ég man þegar ég skrifaði þér bréf Jeff: 

 

Í bréfinu stóð þetta:

Hann tók hjarta mitt, hann tók nafnið mitt og hann drap dýrið mitt. Síðar í bréfinu skrifaði ég: Ég hef áttaði mig á því hverju ég hafði gleymt, þakka þér fyrir að sýna mér það. Ég mun ganga ein með börnin mín og hjarta mitt og ég lofa þér að ég mun hugsa vel um það núna. Heldurðu að ég hafi gert það?

 

 

Er rifrildið, á milli Guðs og djöfulsins?

Ég fór að setja þetta í samhengi við það sem ég var búin að hugsa þessa daga og vikur. Þetta er einmitt það sem við erum búin að gera gagnvart Guði. Við tókum hjarta hans, við tókum nafnið hans, við drápum dýrin hans. Seinna var ég að hugsa um að þetta er einmitt það sem Guð hefur gert fyrir okkur.

Hver er það sem fær þig til að missa sjálfsvirðinguna? Hvað er sjálfsvirðing? Nafnið þitt? Hver tekur nafnið manns? Er það einhver sem er sama um þig? Hvernig missum við ástina okkar? Er það þegar hún fer á bak við þig? Hver eru dýrin þín? Eru það börnin þín? Hver drepur dýrin þín? Er það einhver sem vill ekki að þú hafir aðra skoðun en hann? Eða sá sem vill særa þig? Er það einhver sem elskar þig af eigingirni, einhver sem getur ekki horfst í augu við að þeir missa þig?

Hvar ætlum við að enda? Í drullunni, eins og snákurinn? Ég get sagt þér eitt. Ég ét drullu. Ég veit ekki af hverju, kannski vegna þess að ég var búin til af drullu? Eða var það mold? Er það ekki það sama? Kannski geri ég það vegna þess að ég er að minna mig á, að þar muni ég enda.

Hvernig getum við haldið virðingu hans? Með því að hlusta á það sem hann hefur að segja og virða það, trúa því, samþykja það og hætta að efast. Hvernig getum við haldið ást hans? Með því að segja honum sannleikann, fylgja orðum hans og snúa aldrei við honum baki.

Er barnið okkar hjartað okkar? Er það ástríða okkar og líkami okkar? Faðir, Sonur og Heilagur andi er samsetning af Guði. Hvernig missum við trúna á Guði?Þegar faðirinn svíkur okkur. Hver er sonurinn?

Hvar byrjaði þetta þá? Kom eggið á undan hænunni? Byrjaði þetta í hvellinum stóra? Byrjaði þetta með þróun? Gerði Guð þetta allt?

Svona flugu hugsanir í gegnum hugann og ég réði ekki við neitt.

 

Tunglið

Tunglið var alltaf að birtast mér í tarotspilunum.Þegar við upplifum svona ofsafengnar tilfinningar, er erfitt að trúa því að við munum nokkurn tímann upplifa samhljóm og frið innra með okkur.

Ég var farin að sjá þetta spil koma aftur og aftur fyrir sjónir mínar, eins og það vildi segja mér eitthvað. Það var eins og að hundarnir eða úlfarnir á myndunum væru að góla á tunglið til að það myndi ekki detta niður á jörðina. Mér fannst eins og það þýddi að ég þyrfti að hafa hraðan á. Mér fannst að krabbinn sem var að koma upp úr vatninu væri hið illa í lífinu að ná tökum á manni ef maður sló slöku við. Þetta var eins og keppni um að öðlast visku áður en maður myndi sökkva inn í svartnættið. Stundum leiddi ég hugann að því hvort að þessi krabbi væri bókstaflegur og þýddi að ég yrði að flýta mér að finna svarið áður en ég myndi deyja af völdum krabbameins. Það var ekki augljóst fyrir mér.

Það flugu minningar í gegnum hugann og ég fór að hugsa um hvað ég hafði haft fyrir stafni í gegnum lífið.