Kafli 14. Endirinn nálgast

14. kafli

Endirinn var að nálgast

 

Ég einbeitti mér að því að gera daglegu hlutina í lífinu eftir þetta. Ég hafði á tilfinningunni að ég bæri einhverjar mikilvægar skyldur á herðunum. Mér fannst ég þurfa að gera eitthvað, eins og að hjálpa einhverjum Það voru alls konar skilaboð að koma í huga minn og það var erfitt að standa í þessu ein. Ég var farin að vera mjög mikið hjá vinkonu minni. Mér fannst hún skilja mig svo vel. Hún var sú eina sem tók mér eins og ég var. Allir aðrir sögðu við mig að ég væri að verða vitlaus og ætti að hætta að hegða mér svona. Það skildi enginn hvað það skipti mig miklu máli að vita sannleikann. Það var bara eitthvað sem ég fann að ég þyrfti að gera.

Það var helgi á þessum tíma og sat ég og hlustaði á útvarpið í gegnum sjónvarpið. Það var vinsæll poppari í viðtali þennan dag, Bubbi Morthens. Það var verið að auglýsa plötuna hans og taka viðtal við hann á milli þess lögin voru spiluð. Bubbi var að hvetja fólk til að fara í Kringluna. Mér fannst eins og hann væri að senda leynileg skilaboð um að það að það væri mjög merkileg persóna sem yrði í Kringlunni þennan dag. Ég vissi að þessi orð voru töluð til mín.

Ég ákvað að fara niður í Kringlu með krakkana og ég ætlaði á auðmjúkan hátt að sýna þeim þessa merkilegu persónu. Mig langaði að sýna fólkinu þess manneskju sem ætlaði að bjarga heiminum fyrir þau. Ég vildi gefa þeim von um að það væri einhver sem hefði þann mátt. Það var góð tilfinning að vera svona merkilegur. Ég vildi samt vera auðmjúk.

Þegar ég kom í Kringluna, tók ég eftir fólki sem var klætt í slysavarnabúning og var að safna til styrktar þessum félögum. Ég stöðvaði hjá manni og ákvað að kaupa af honum. Hann var með þrjá kosti í boði, annaðhvort penna, nælu eða strokleður merkt félagsskap þeirra. Ég var ekki viss um hvað ég ætti að velja, þar sem ég vissi ekki hvað mundi vera það rétta. Hluturinn kostaði 300 krónur og ég ákvað á endanum að kaupa allar þrjár tegundirnar. Ég gat þá verið örugg um að ég hefði eitthvað af hinu rétta.

Ég sá líka Hjálpræðisherinn vera að safna fyrir sín samtök. Það var eitthvað í huga mér sem sagði að ég ætti ekki að kaupa af þeim. Ég veit ekki af hverju, en mér fannst að hugur minn liti á þessi samtök sem eitthvað sem ég gæti ekki treyst. Ég gekk bara fram hjá konunni í búning Hjálpræðishersins og horfði í augun á henni, eins og ég væri að sýna henni að ég treysti henni ekki.

Því næst fór ég með krakkana á hamborgarastað, sem var í matsalnum og ég ætlaði að gefa þeim að borða til að ég gæti einbeitt mér að hugsunum mínum. Þau voru það ung að það fylgdi þeim galsi sem truflaði huga minn. Mér fannst þetta góð leið til að hafa ofan af fyrir þeim. Þegar ég var búin að panta og var að bíða eftir matnum, fór ég að svipast um í kringum mig.

Mér leið eins og ég væri hlébarði í skóginum og fullt af dýrum væri í kringum mig þarna. Mér fannst ég þurfa að sýna þeim að ég gæti haft ofan af fyrir friðlausu kettlingunum mínum og ég væri fær um að takast á við hvers konar áreitni. Mér leið eins og það væri skepna inni í mér sem ég hefði stjórn á og ég væri sú eina sem væri fær um að leyfa henni að koma út. Það væri merki um styrk ef ég gæti haldið aftur að henni. Ég vildi láta fólkið taka eftir þessu til að það gæti treyst mér. Á meðan ég var að hugsa þetta, tók ég eftir að fólk var farið að horfa á mig. Ég leit á það sem ögrun og ég fylltist ótta um að það ætlaði að gera okkur eitthvað. Ég ákvað loksins að sleppa pöntuninni og sagði krökkunum að við yrðum að fara annað. Ég vildi ekki láta neinn skaða börnin.

Við fórum næst á Hard Rock. Það var búið að skreyta staðinn, því það var verið að halda upp á Halloween þennan dag. Ég fór með krakkana upp og við settumst við eitt borðið. Ég ætlaði að bíða og sjá hvort að þetta væri betri staður. Ég sat á bekk og horfði í kringum mig, íhugul eins og ljón sem væri að leita að bráðinni eða dádýr sem væri með spennt eyrun til að heyra í hættunni. Mér leið eins og þessi staður væri hættulegur. Mér fannst að ég ætti að varast þennan stað. Kannski vegna þess að ég tengdi þennan stað við Ameríku. Þegar ég stóð upp og sagði krökkunum að fylgja mér, fannst mér að ég væri búin að sýna fólkinu að ég vissi nákvæmlega að ég ætti að varast þau. Þá fannst mér að þau myndu ekki þora að gera okkur neitt.

Því næst fór ég í Hagkaup. Ég gekk þar um og skoðaði allt í kringum mig, allt frá fólki að vöru, innréttingum eða öllu sem ég sá. Þegar ég var búin að fara hringinn og komin að leiðarenda búðarinnar, þar sem ég hafði komið inn í fyrstu, tók ég eftir myndum upp á vegg. Ég fór að skoða myndirnar nánar. Þetta voru myndir af deildarstjórum búðarinnar. Mér fannst eins og ég þekkti mann á einni af myndunum. Það sem ég tók eftir var að hann var með gleraugu. Ég setti þetta í samhengi við náunga sem ég þekkti til. Ég vissi að hann var með sjúkdóm sem heitir alnæmi og ég vissi að hann var að eyðileggja sjónina í honum. Mér fannst að ég þyrfti að hafa hann í huga þegar ég bjargaði öllu. Það var eins og ég væri að prógramma minnið hjá mér um alla þá sem ég ætti að frelsa og alla þá sem ég ætti að dæma. Ég var komin með vald til að dæma lifendur og dauða.

Ég fór því næst upp á þriðju hæð. Þegar þangað var komið horfði ég niður. Það var allt fullt af fólki sem gekk framhjá. Það var annaðhvort að fara inn í verslunina eða út úr henni. Það var fólk í rennistiganum. Það var fólk úti um allt. Ég stóð þarna og horfði niður og ég fór að taka eftir því að fólk var farið að horfa upp til mín. Mér fannst að það væri komið til að sjá mig. Ég ætlaði að leyfa því að sjá frelsara sinn. Ég vissi að það þyrfti á því að halda.

Allt í einu fannst mér að ég yrði að forða okkur í burtu. Mér fannst eins og það væru komnar illar sálir á staðinn. Ég vissi að þær væru komnar til að valda okkur skaða. Ég flýtti mér með krakkana niður á bílastæðið. Það var á neðri hæðinni og ég reyndi að koma okkur inn í bílinn sem fyrst. Það voru einhverjir að elta okkur. Við urðum að komast í skjól. Þegar við komum inn í bílinn var mikil umferð og erfitt að komast strax úr stæðinu. Hjartað á mér var farið að hamast af hræðslu. Ég óttaðist að þeir ætluðu að taka af mér börnin. Ég varð að flýta mér til að koma okkur í skjól.

Loksins tókst mér að komast út á hraðbrautina upp í Árbæ. Ég keyrði á 140 km hraða til að þeir myndu ekki ná okkur. Ég varð að nota alla mína hæfileika til að koma okkur heim, heilu á höldnu. Það var hálka úti og þegar ég kom að beygjum vissi ég að ég þyrfti að hægja á mér en samt ekki of mikið, svo þeir sem voru á eftir okkur myndu ekki ná okkur. Ég fór að hugsa til Tryggva bróður míns. Hann hafði kennt mér að keyra í hálku. Hann hafði farið með mig á Rauðavatn og leyft mér að finna hvað gerist ef maður stígur of fast á bensíngjöfina í akstri á ísnum.

Ég einbeitti mér að veginum eins og hlébarði sem horfir á bráðina sem hann ætlar að grípa. Mér fannst ég vera með ofboðslega næmni fyrir akstrinum. Mér fannst ég hafa yfirburða hæfileika til að keyra við þessar aðstæður. Þegar ég var að keyra inn í hverfið, þurfti ég að taka nokkrar beygjur. Ég var búin að hægja töluvert á bílnum til að læðast heim og horfa á öll merki sem gáfu mér skilaboð um hvert ég ætti að stefna eða hvort ég ætti að hinkra. Þessi skilaboð fékk ég frá bílunum. Ef ég sá bláan bíl, þá var í lagi að halda áfram. Ef ég sá rauðan bíl, þá átti ég að fara varlega og bíða. Ef ég sá hvítan bíl sem setti stefnumerkið til vinstri, var hann að gefa mér merki að hann væri búinn að vernda allt fyrir framan mig og öllu væri óhætt. Á þennan hátt tókst mér loksins að koma okkur heim. Ég var yfirveguð þegar ég kom heim. Þetta hafði verið hættulegt en lærdómsríkt fyrir mína kunnáttu sem ég þurfti að hafa í farteskinu.

Ég leyfði börnunum að fara út að leika og ég sagði þeim að fara ekki of langt, þannig að ég gæti séð þau. Ég var að hugsa og hugsa og ég gekk í hringi í íbúðinni til að reyna að hlusta á skilaboðin sem ég var alltaf að fá. Ég þurfti að finna svar, vegna þess að dagurinn var að koma, þegar ég yrði sótt.

Á meðan ég gekk í hringi og hlusta á skilaboðin hringdi síminn. Þetta var Halla vinkona mín. Ég sagði við hana: „Halla, það er eitthvað sérkennilegt að.“ „Nú?“ svaraði hún. „Já, ég er ekki að skilja svolítið. Skorri er alltaf að setja eitthvað dót í vasann minn og ég veit ekki hvað ég á að gera við það.“ „Ó“ sagði hún. Hún sagði mér þá að vera róleg. Hún sagði að hún ætlaði að koma á morgun. Hún sagði að hún væri ekki með barnapössun og hún myndi koma daginn eftir þegar hún væri búin að finna hana. Ég sagði: „Ok, við sjáumst þá á morgun.“

Ég lagði símann á. Ég kallaði fljótlega á krakkana og sagði þeim að koma inn. Ég ætlaði að elda kvöldmat og koma þeim svo í rúmið. Það var léttir fyrir mig vegna þess að þá gæti ég haft kvöldið fyrir mig til að leysa úr þessum gátum. Ég gekk um gólf, drakk kaffi og reykti stanslaust þessa nótt. Ég þurfti að ganga frá ýmsum hlutum í lífi mínu. Tíminn var að koma ...

 

 

Síminn hringdi þá um kvöldið. Það var Jeff. „Hæ“ sagði hann. Ég sagði hæ á móti. Við töluðum saman í smá stund. Mér fannst mjög gott að heyra í honum, þó að ég vissi að hann væri að fara frá Íslandi. Hann hafði sagt mér það fyrir nokkru að það ætti að flytja hann aftur til Bandaríkjanna. Hann var sem sagt búinn með þjónustuna á Íslandi. Ég skildi ekki af hverju hann væri að fara frá mér. Ég spurði hann: „Jeff, hvernig getur þú yfirgefið manneskju sem þú elskar?“ Hann svaraði mér til baka: „Sko, Andrea, til að geta það geymi ég hjarta mitt í boxi.“

Í höfðinu á mér hljómaði þessi setning: „Geymdu hjartað þitt í boxi.“ Ég varð hrædd. Mér fannst eins og hann væri búinn að leika sér að tilfinningum mínum allan þennan tíma. Þetta var svarið sem ég þurfti frá honum. „Ég þarf að fara,“ sagði ég og lagði á. Hann sem hafði sagt að ég þyrfti að geta opnað hjarta mitt á meðan hann var búinn að geyma sitt hjarta í boxi. Hvers konar fífl var hann? Hann er sá mest sjálfselski af þeim öllum. Ég var svo reið og mér fór að verða órótt. Ég verð að hlaupa í felur til að vernda hjarta mitt áður en ég missi virðingu mína. Ég þarf að ná hjarta mínu til baka frá þessum manni. Ég þarf að vernda sjálfa mig.

Ég hélt áfram að ganga um gólf og hlustaði á músík í útvarpinu. Það var alls konar músík í gangi, með alls konar skilaboðum til mín. Ég þarf að sleppa takinu. Ég þarf að sleppa Jeff úr hjarta mínu svo ég geti fengið frið. Ég verð að sætta mig við að hann getur ekki verið áfram á Íslandi. Ég hafði fengið þá tilfinningu í örvæntingu minni að fara með honum út. Hann hafði þá sagt að ég gæti það ekki vegna þess að ég ætti börn. Þegar hugsunin um að skilja þau eftir svo ég gæti verið með honum skaust inn í huga mér, varð ég svo reið og hatrið gagnvart honum svo mikið að hann hefði leitt fram þessar tilfinningar í mér. Þess vegna skellti ég á hann.

 

 

Þegar ég gerði þetta, settist ég í stól og þá fann ég fyrir honum. Manninum sem ég var búin að heyra í allar þessar vikur. Ég fann að hann var þarna hjá mér. Hann var að gefa mér tíma til að sleppa takinu. Hann ætlaði ekki að fara fyrr en ég væri tilbúin. Ég heyrði hann segja: Andrea, ég verð að fara og þú þarft að sleppa mér. Ég reyndi að halla mér að honum, en ég fann að ef ég hallaði mér of nálægt honum fengi ég rafstraum sem gaf til kynna að ég væri að fara á annað svið sem mér var um megn að gera. Ég gæti ekki lifað í þessari tíðni eins og hann kallaði það. Hún var of há fyrir mig. Hún var hluti að öðrum heimi.

Til þess að ég gæti sleppt, lét hann mig finna fyrir því að það væri fólk í kringum hann sem væri að undirbúa hann undir jarðneskan dauða. Mér fannst sárt að finna fyrir þessu en ég vissi að þetta átti að vera svona. Ég treysti honum fullkomlega Mér fannst eins og hann væri uppi í íbúðinni fyrir ofan mig. Mér fannst hann bíða eftir mér. Ég vissi að það var ekki strax en til þess að sannfæra mig, hljóp ég upp á næstu hæð og bankaði á dyrnar. Ég reyndi meira að segja að taka í húninn en það var læst. Ég hringdi á bjöllunni og eftir skamma stund kom fólk til dyra. Það voru allir uppáklæddir í sparifatnað. Ég taldi að það væri vegna þess að þetta væri hátíðleg stund, þar sem við maðurinn ættum að ganga í það heilaga á andlegan hátt. Ég spurði manninn sem kom til dyra, hvort það væri einhver að bíða eftir mér. Hann svaraði því játandi og ég fann þá fyrir fullvissu um að ég væri að skynja þetta rétt. Ég fór aftur niður í íbúðina mína, til að bíða eftir að þessi athöfn ætti sér stað.

Ég settist niður og lét músíkina flæða í gegnum mig. Hún flæddi á taktfastan hátt um herbergið og ég fann hvernig ég flæddi með henni. Ég var farin að skynja að það var einhver á bakvið þetta allt. Ég var að reyna að ná sambandi við hann. Halló, sagði ég lágt. Hvað viltu að ég skilji? Ég heyrði röddina segja: Tíminn er kominn og ferðalag þitt mun halda áfram. Ég þarf að fara og þú munt ekki heyra í mér um tíma. Ég mun koma aftur þegar þú ert fær um að fást við þetta. Ég vissi að ég þyrfti að kveðja hann og ég þyrfti að gera þetta alein í einhvern tíma. Ég var hrædd og óttaslegin, en ég vissi að hann var búinn að undirbúa mig það vel, að ég gæti gert þetta alein. Ég vildi bara eiga þessa kvöldstund með honum í síðasta sinn, elska hann og finna að hann væri hjá mér hugsa um mig og vernda mig. Hann sagði mér að hann myndi sitja á öxl minn sem hrafn til æviloka. Ó, ég treysti þér og ég mun alltaf trúa á þig og ég mun alltaf vita að þú er þarna. Ef ég þarf á þér að halda, haltu bara utan um mig í nótt og leyfðu mér að vera í örmum þínum þangað til ég fer.

Ég lá svona í stólnum og ég gat fundið að heimar okkar voru frábrugðnir hvorum öðrum. Frábrugðnir á þann hátt að við gætum ekki lifað í hvors annars heimi, þó svo að við skildum hvort annað. Það var eins og það væri ekkert slæmt við það. Það var bara að við fæddumst á sitt hvorum staðnum og við tilheyrðum sitt hvorri veröldinni. Ég þurfti að læra miklu meira til að geta lifað í hans heimi.

Hann þurfti að halda áfram í sínu lífi, þar sem ég myndi draga úr honum máttinn og halda aftur að honum. Það eina sem við gátum var að ná sambandi á þennan hátt, í gegnum hugsunina. Ég vissi að hann kom til mín með skilaboð til að undirbúa mig. Undirbúa mig fyrir veröldina sem ég lifði í. Ég vissi að það myndi auðvelda mér að skilja það sem framundan var. Ég vissi að hann gat ekki sagt mér svarið, en hann hafði gefið mér vísbendingu svo ég myndi leita að þeirri leið sem fyrir mér lá í þessu lífi. Ég var að undirbúa mig fyrir það sem koma skildi og ég var afslöppuð yfir því að þegar að því kæmi væri ég tilbúin. Ég vonaði bara að ég myndi halda áfram að trúa á hann og gefast ekki upp eða efast um að hann, þegar ég heyrði ekki í honum lengur. Á þennan hátt náði ég sennilega að sofna í stólnum, vegna þess að ég vaknaði við það að krakkarnir voru að horfa á sjónvarpið. Það var laugardagur og ég þurfti ekki að fara með þau neitt, þennan dag. Ég vissi að það var þessi dagur, sem eitthvað átti að gerast og ég þurfti bara að bíða.

 

Svarið kom ...

Ég leyfði börnunum að fara út að leika sér fyrir hádegi. Ég sagði þeim að fara ekki langt. Ég vildi að þau væru þar sem ég sæi þau. Ég sá að það var ljóshærð stelpa þarna úti að leika sér með þeim. Ég fór út til þeirra til að draga þau á snjóþotunni. Stelpan sem var þarna, var klædd í fjólubláa úlpu. Ég hugsaði um drauma mína og ráðningar á þeim. Fjólublár litur í draumi þýðir vernd. Mér fannst eins og þetta væri hluti af leikritinu. Þessi stelpa sagði að hún væri í heimsókn hjá ömmu sinni. Ég trúði því ekki og trúði því frekar að hún væri þarna út af okkur. Mér fannst hún vera verndarengill. Hún var komin þarna til að passa upp á okkur síðasta spölinn.

Ég fór að líta í kringum mig og sá að fólk var í alls konar lituðum yfirhöfnum. Þessir litir fóru að hafa einhverja þýðingu fyrir mig. Svartur þýddi löggæsla, blár þýddi góður andi, rauður var hættumerki og grænn var vöxtur, hvítur var heilagur andi, appelsínugulur var breyting og gulur merkti veikindi. Ég þurfti að þekkja merkingu hvers litar fyrir sig. Fólkið var að senda mér skilaboð.

Ég gekk um hverfið með krakkana hlæjandi á þotunni og stelpan elti okkur eins og tryggum þegn ber að gera. Það kom að því að ég fann að við ættum að drífa okkur heim. Ég fór að snúa við og stelpan elti okkur alla leið heim. Hún stóð þarna hjá okkur inni í íbúðinni og mér leið vel að hún væri með auga á okkur. Hún var að passa okkur og þetta var allt hluti af leikritinu.

Ég fann að það var eitthvað í aðsigi. Það var eins og mér fyndist að svarið væri að koma til mín. Ég gekk stanslaust um íbúðina á meðan ég einbeitti mér að hugsuninni. Mér fannst eins og einhver væri að koma. Mér fannst að einhver væri að koma með skilaboðin til mín. Ég gekk hring eftir hring og heyrði talað í fjarska. Ég byrjaði að ákalla Guð: Guð ertu þarna? Hvað er gerast núna, Guð, ertu þarna?“ spurði ég. Mér fannst eins og hann væri að segja mér eitthvað. Mér fannst að hann væri að segja mér að tíminn væri kominn.

Ég spurði: Hvenær Guð? Segðu mér það, góði Guð, ég verð að vita það, gefðu mér einhverja tölu. Ég horfði upp til himins í eldhúsglugganum og einbeitti mér að Guði. Ég rétti út hendurnar til að opna fyrir skilaboðin. Ég fann að svarið var að koma. Ég heyrði töluna 2 ... 1 ... 1 … 2 … Ég sagði: Takk, góði Guð. Nú er ég tilbúin, tilbúin fyrir þá að sækja mig.

Ég gekk í hringi og krakkarnir sátu hlæjandi á gólfinu. Þegar ég gekk yfir þau, lyftu þau fótunum upp í hvert skipti sem ég fór framhjá. Kannski til að láta mig ekki detta. Stelpan horfði á þetta allt saman. Mér fannst eins og hún væri að gera skyldu sína og vernda okkur þessa örlagaríku mínútur, rétt fyrir brottför. Þeir voru að koma að sækja okkur. Þeir ætluðu að fara með okkur út í heim. Ég var tilbúin til að fara með skilaboðin og segja öllum. Svo þeir gætu séð sannleikann. Ég gekk um eins og í leiðslu og hlustaði á röddina. Hún hafði sagt mér tölur. Þegar ég var svona djúpt í huganum kallaði dóttir mín á mig: „Mamma, af hverju braustu glasið mitt?“ „Bíddu Sunna“ svaraði ég. „Ég þarf að hlusta.“ „Já, en mamma, þetta var uppáhaldsglasið mitt.“ Hún var farin að gráta og ég reyndi að segja henni að hætta að gráta. Ég hafði ekki rænu á að hugga hana og ég vissi að við værum að fara í ferðalag.

Skyndilega hringdi dyrabjallan. Krakkarnir opnuðu og það var Halla vinkona. Ég var svo ánægð að sjá hana. Mér fannst eins og ég væri búin að bíða, bíða eftir því að hún kæmi inn um dyrnar. Mér fannst að hún léki stórt hlutverk í þessu öllu saman. Ég hélt áfram að ganga um gólf. Hún horfði á mig og sagði: „ Andrea, sestu og fáðu þér sígarettu.“ „Já“ sagði ég og settist niður eitt augnablik tók einn smók, drap svo í henni í öskubakkanum og stóð svo upp aftur og hélt áfram að ganga.

Sunna reyndi að tala við mig, en ég gat ekki svarað henni af neinni skynsemi. Ég var komin langt inn í hugann, svo langt að ég vissi ekki hvar ég var. Mér fannst ég vera að fara. Halla kallaði eitthvað til mín: „ Andrea, hvað er númerið?“ Ég byrjaði að þylja upp eins og heilinn á mér væri tölva að leita að upplýsingum. Ég gat aðeins sagt eitthvað á þessa leið: 1-2-3-4-5 ... Hún sá að þetta var vonlaust. Hún var við símann að reyna að hringja.

Einhver opnaði hurðina og ég hélt að hún væri að fara, þar sem ég var lögst í gólfið. Ég kallaði til hennar: „Halla, ekki fara“ og teygði mig eftir henni. Hún kom hlaupandi til mín og hélt utan um mig og sagði: „Nei, nei, Andrea, ég er ekki að fara. Ég mun vera hjá þér.“ Ég byrjaði að gráta og hún hélt mér í fanginu eins og barni og ég náði að slaka á.

Ég stóð aftur upp og gat rétt gert mér grein fyrir því að það voru tveir lögreglumenn komnir inn í íbúðina. Ég hélt að þeir væru hluti af þessu leikriti. Ég ætlaði að gera grín að þeim og sýna þeim að ég vissi að þeir væru að leika. Ég steig ofan á annan fótinn á öðrum lögreglumanninum og brosti út í annað. Þá gekk ég inn í svefnherbergið mitt og sparkaði í kommóðuna, svo hún datt í sundur.

Þá fór ég aftur inn í stofu og þar féll ég á gólfið. Ég fór að hristast í skjálftakasti og mér fannst eins og líkaminn á mér væri að fá rafstuð. Ég fann svo ótrúlega mikinn sársauka á meðan ég nötraði þarna og beit á jaxlinn og stundi af kvölum. Ég skreið um gólfið eins og ormur og ýtti mér með fótunum lét efri líkamann fylgja með, undir borð, á bak við sófa, aftur undir borð í kringum borðfótinn.

Svona liðaðist ég um óstöðvandi, þangað til að ég var komin upp við vegg í einu horninu á stofunni. Þar lá ég hreyfingarlaus og mér fannst eins og ég væri búin með alla krafta. Mér fannst ég þurfa að stífa höfuðið við vegginn til að halda jafnvægi. Heilinn á mér virtist vera orðinn svo lítill að hann væri ekki stærri en í 10 vikna fóstri.

Sjúkraflutningamenn voru komir á staðinn og ætluðu að gefa mér sprautu. Ég lyfti hendinni upp eins og ég gat og sagði: „Stopp, bíðið, nei, ekki meir. Ég get ekki meir.“ Mér fannst eins og þeir ætluðu að sprauta mig með vítamíni til að pústa mig upp, svo ég myndi halda áfram. Mér fannst að þessir menn væru komnir til að koma mér í gang aftur.

Ég fór allt í einu að finna fyrir því að hugsunin sem hafði ríkt í huga mér allan þenna tíma og alla þessa daga, færi af fullum hraða aftur á bak. Mér fannst ég upplifa hlutina aftur á bak, en með miklu meiri hraða en áður. Líkt og hraðlest sem hefði misst kraftinn upp brekku og rynni nú niður alla brekkuna til baka. Ég lokaði augunum og ég heyrði hlátur í fjarska og köll, sem ég gat ekki greint, hvað þýddu. Mér fannst ég renna í gegnum svart rör og rörið hoppaði og skoppaði í öllum hraðanum. Allar götur og allar áttir sem ég var búin að ganga síðustu daga sá ég renna framhjá á sama hátt nema aftur á bak.

Ég gerði mér ekki grein fyrir að þessi hossingur var vegna þess að ég var komin inn í sjúkrabílinn á leiðinni niður á spítala

Á meðan á þessu stóð, hafði Halla vinkona mín hringt í foreldra mína. Þegar þau komu, voru þau í miklu uppnámi yfir því að ég væri á gólfinu og spurðu Höllu: „Af hverju er naglalakk á gólfinu? Af hverju er glas brotið á gólfinu? Hvað var Andrea að taka inn? Hvað hefur þessi Jeff gert henni? Hver á að hugsa um börnin?“ Þau gengu um alla íbúðina að reyna að átta sig á þessu öllu saman á meðan ég lá úti í horni, máttlaus af sprautunni sem þeir höfðu gefið mér. Halla sagði þeim að hafa ekki áhyggjur af börnunum, hún myndi sjá um þau. Hún sagði þeim að fylgja mér niður á spítala.

Það vissi ég ekki fyrr en seinna þegar mér var sagt frá því.

 

 

 

 

Ég hlýt að hafa sofnað eftir þetta. Þegar ég vaknaði hálfvegis til vitundar, fann ég að ég var inni í einhvers konar herbergi.

 

Ég gerði mér ekki grein fyrir því hvort það væru liðnir margir daga síðan ég datt í gólfið

 

Ég fann að fólk var að koma inn annað slagið. Ég gat ekki hreyft mig, en ég gat skynjað að það var einhver inni í herberginu. Ég sagði upp úr þurru: „I am blue moon.“ Það var karlmannsrödd sem svaraði: „Já, við ætlum að laga það, með lyfjum.“ Ég brosti og sagði: „Þið vitið ekki hvað þið eruð að eiga við.“ Mér fannst nefnilega heilinn á mér vera svo pínulítill og hjartað líka. Ég hafði það á tilfinningunni að ef einhver myndi skella hurðinni of harkalega, fengi ég hjartaáfall.

Ég svaf í gegnum nóttina. Daginn eftir vaknaði ég við það að einhver kona var að nudda á mér fæturna. Það kom upp í hugann á mér það eina sem minnti mig á þetta. „Mamma“ kom fram á varir mínar. Ég var ennþá í þessu annarlega ástandi og þegar konan var farin, stóð ég upp og byrjaði að ganga. Ég varð að ganga, vegna þess að annars gæti ég ekki haldið ró minni. Ég var eirðarlaus og gat engan veginn sest niður og slakað á.

Konan kom aftur inn í herbergið. Hún var að prjóna peysu. Ég gekk í kringum hana og mér fannst að hún væri vörður sem ætti að passa upp á mig svo enginn gæti skaðað mig. Hún sagði við mig: „Ég verð ringluð af þessu labbi þínu.“ Ég svaraði ekki. Ég hélt bara áfram að ganga.

Ég horfði út um gluggann og ég sá alls konar fólk í alls konar fötum ganga framhjá. Fólkið var klætt í alls konar litaðar yfirhafnir til að senda mér skilaboð svo að ég gæti slakað á og verið viss um að það væri að passa upp á mig. Það ætlaði að passa að enginn kæmi inn í húsið sem ég var í. Ég velti þessu fyrir mér um stund. Svo sagði ég við konuna: „Ég þarf að reykja.“ Konan svaraði: „Af hverju að reykja? Það er óhollt.“ „Já“ sagði ég, „ég verð að hætta að reykja. Ég þarf að teikna í staðinn.“

Konan fór þá fram og sótti blað og blýant. Ég settist niður og byrjaði að teikna eitthvað. Ég man ekki hvað það var, en ég man að ég ætlaði mér að gefa henni skilaboð um að ég vissi hvað gengi á. Ég vissi að þeir voru að fara með mig á sérstakan stað, þar sem aðeins hinir útvöldu mættu fara. Mér fannst ég vera svo stór og gáfuð. Mér fannst ég vera sérstök. Mér fannst ég vera verndari frelsarans. Mér fannst að ég vissi svarið sem allir voru að leita að.

 

Þegar konan var farin, fór ég að skoða í kringum mig. Ég fylgdist með fólkinu úti sem var að ganga framhjá húsinu. Ég tók eftir fólki sem var klætt í svarta jakka. Ég vissi að þetta voru löggæslumenn að passa upp á húsið. Ég fann að ég gat verið róleg vegna þess að enginn gæti komið inn til að skaða mig. Ég byrjaði að einbeita mér að komandi verkefni.

Ég sá að hurðin í dyrunum á herberginu var ólæst og ég opnaði. Ég gekk inn í lítinn gang og í enda hans voru aðrar lokaðar dyr. Það var eitthvað á bak við hurðina, en ég mátti ekki fara þar í gegn strax. Á ganginum var baðherbergi á móti mínu herbergi. Þar var annað herbergi og út úr því kom maður annað slagið. Þegar hann sá mig fór hann inn í herbergið og ég vissi að hann gerði það vegna þess að hann vildi ekki trufla mig. Mér fannst hann vera vörður sem ætti að fylgjast með mér.

Ég settist á stól sem var í hinum enda gangsins. Ég tók eftir því að það var planta í blómakeri við hliðina á stólnum mínum og annar stóll hinum megin. Ég sá þrjá konfektmola í beðinu, raðað í kringum plöntuna. Mér fannst að ég ætti að leysa þessa gátu, sem ég taldi snúast um það að velja rétta molann. Ef ég myndi velja rétta molann, myndu þeir vera vissir að ég væri hin útvalda.

Molarnir voru í pappír í mismunandi litum. Einn var rauður, einn grænn og sá þriðji gylltur. Ég var örugg um að ég ætti ekki að velja þann rauða. Það var augljóst og ekki erfitt að leysa. Rauður þýðir hið illa eða djöfulinn og líka hættu. Sá græni vafðist fyrir mér. Hann þýddi vöxt eða þroska og það var einmitt það sem ég vildi ná fram í lífinu.

Þá fór ég að hugsa um að nóttina áður hafði ég fengið á tilfinninguna að ég væri búin að ná þeim þroska sem þyrfti, ég átti bara eftir að setja það í samhengi. Ég hugsaði um þennan gyllta mola og setti hann í samhengi við gyllta hliðið. Þú þarft bara að opna, hafði mig dreymt. Ég hugsaði djúpt hvort ég væri tilbúin að opna. Ég tók tíma í þessa ákvörðun þar sem ég var hrædd um að allt færi á fullt. Ég valdi að lokum þennan gyllta og flýtti mér inn í herbergi. Ég borðaði molann til að staðfesta þessa ákvörðun mína. Nú vissi ég að ég þyrfti bara að bíða. Þeir voru búnir að fá að vita hver hugur minn var og nú þurftu þeir á taka mið af því.